தமிழில்வடமொழிக்கலப்பு

- பரிதிமாற் கலைஞர் -

வடமொழி தமிழ்நாட்டில் வெகு நாள் காறும் இயங்கியும் அதற்குத் தமிழ்மொழியைத் தன் வழியிலே திருப்பிக் கொள்ளுதற்குற்ற ஆற்ற லில்லாது போயிற்று. வடமொழியாளர்  தமிழர்களது ஒழுக்க வழக்கங்களை யுணர்ந்து அவற்றிற்கேற்ப வட மொழியில் நூல்கள் வகுப்பான் புகுந் தனர். அவர்களெல்லாம் ஆன்ம நூற்பயிற்சி மிக்குடையாராயும், கலையுணர்ச்சி சான்றவராயுமிருந்தமை பற்றித் தமிழரது திவ்விய ஸ்தலங் களுக்குப் புராணங்கள் வகுத்தனர்; தமிழர்களிடத்தில்லாதிருந்த அந்தணர், அரசர், வணிகர், வேளாளர் என்ற நூல் வகைச் சாதி முறையை மெல்ல மெல்ல நாட்டிவிட்டனர்.

முற்சடைப் பலனில்வே றாகிய முறைமைசொல்
நால்வகைச் சாதியிந் நாட்டினீர் நாட்டினீர்

என்று ஆரியரை நோக்கி முழங்குங் கபிலரகவலையுங் காண்க. இன்னும் அவர் தம் புத்திநலங் காட்டித் தமிழ ரசர்களிடம், அமைச்சர்களெனவும் மேலதிகாரப் பிரபுக்களெனவும் அமைந்து கொண்டனர்; தமிழரிடத் திருந்த பல அரிய விஷயங்களையும் மொழி பெயர்த்துத் தமிழர் அறியு முன்னரே அவற்றைத் தாமறிந்தன போலவும், வடமொழியினின்றுமே தமிழிற்கு அவை வந்தன போலவும் காட்டினர்.

தமிழருட் சாமானிய சனங்கள் அவ்வாரியரது விருப்பத்திற்கேற்ப எவ்வளவிணங்கிய போதிலும், புலவ ராயினார். அவர்களது திருத்தப் பாட்டிற்குப் பெரிது  மிங்கினாரல்லர். ஒழுக்கச் சீர்ப்பாடு ஏற்பட்ட போதிலும், பாஷைத் திருத்தம் ஏற்பட வில்லை. தமிழின் முப்பத்தோரெழுத் துக்களும் அவ்வாறேயின்றளவு மிருக்கின்றன; சிறிதும் வேறுபடவில்லை. தாங்கள் செல்லுமிடங்களுக்குத் தக்கபடி புதிய புதிய இலிபிகள் ஏற்படுத்திக் கொள்ளுமியல்புடைய ஆரியர் தமிழ் நாட்டிற்கேற்றபடி தமிழிலிபியையொட் டிக் கிரந்தம் என்னும் பெயரிற் புதுவதோர் இலிபி வகுத்தனர்; தமிழரை விசீ கரிக்குமாறு அவ்விலிபியற் பல நூல்கள் வரைந்தனர். தமிழ்ப் புலவ ராவார். எதற்கும் அசையாது தங்கள் தமிழ் மொழியின் போக்கையே தழுவிச் செல்வராயினர்.

இவ்வாறு தமிழருட் பண்டிதரா யினார் வடமொழியைத் தமிழின்கண் விரவவொட்டாது விலக்கியும், பாமர ராயினார் வடமொழிச் சொற்களுட் பலவற்றை மேற்கொண்டு  வழங்கப் புகுந்தமையின் நாளாவட்டத்தில் வட சொற்கள் பல தமிழ்ப் பாஷையின் கண்ணே வேரூன்றி விட்டன. அவ்வா றாயின் இது போலவே வடமொழியின் கண்ணும் தமிழ்ச் சொற்கள் பல சென்று சேர்ந்திருத்தல் வேண்டுமன்றோ? அதையும் ஆராய்வோம்.

வடமொழி தமிழ் மொழியொடு கலக்கப் புகுமுன்னரே, முன்னது பேச்சுவழக்கற்று ஏட்டு வழக்காய் மட்டிலிருக்கும் நிலைமைக்கு வந்து விட்டது. ஏட்டு வழக் கொன்று மேயுள்ள பாஷையோடு இரு வகை வழக்குமுள்ள பாஷையொன்று கூடியியங்கப் புகுமாயின் முன்னதன் சொற்களே பின்னதன் கட்சென்று சேருமேயன்றிப் பின்னதன் சொற்கள் முன்னதன் கட்சென்று சேரா. இது பாஷை நூலின் உண்மைகளுளொன்று. இதுவே வழக்காற்று முறை.

இம்முறை பற்றியே வடசொற்கள் பல தமிழின்கட் புகுந்தன. தமிழ்ச்சொற்களிற் சில தாமும் வடமொழியின்கண் ஏறாமற் போயின. எனினும் தென்னாட்டு வடமொழியாளர் மட்டிற் சிலர் ஊர்ப்பெயர், மலைப்பெயர், யாற்றுப் பெயர் முதலாயிவற்றைத் தங்கள் சப்த சாஸ்திரத்திற்கியைந்த வண்ணம், ஓசை வேறுபாடு செய்து கொண்டு தாங்கள் வகுக்கப் புகுந்த புராணாதிகளில் வழங்குவாராயினர். இதுதானுண்மை; இதற்குமே லொன்றுஞ் சொல்ல இயலாது.

இனித் தமிழ்ப் புலவர்களாயினர் சமஸ்கிருதச் சொற்களை எவ்வளவோ விலக்கிப் பார்த்தும் அவற்றை விலக் குதல் முடியாது போயிற்று. போகவே தமிழ்ப் புலவர்களுந் தங்கள் முயற்சி களெல்லாம் வீணாதல் கண்டு வேண்டா வெறுப்பாய்த் தமக்கு வேண்டிய சிற்சில சொற்களை மட்டில் தங்கள் எழுத்திலக்கண விதிகட்குத் தக்கவாறு திரித்து மேற்கொள்வாரா யினார்; ஆரியச் சொற்கள் தமிழில் வருவதற்கேற்ற விதிகளும் வகுத்தனர். பின்னர்க் கொஞ்சங்கொஞ்சமாக வட சொற்கள் பல தமிழ் மொழியின்கண் இடம் பெறுவனவாயின.

அதன்மேல் முதலிடை கடையெனும் முச்சங்கத்தார் காலத்தினும் வட சொற்கள் தமிழ்நூல்களிலேறின. ஆயினும் அவை சிறிதளவேயாம். தொல்காப்பியம் என்னும் இலக் கணத்தினுள்ளும் எட்டுத் தொகை, பத்துப்பாட்டு, பதினெண்கீழ்க் கணக்கு என்னும் நூற்றொகைளுள்ளும் ஆங் காங்கு இரண்டொரு வடசொற் காணப்படலாமேயன்றி, அதற் குமேலில்லை.

பின்னர் பௌத்தராயினார் தலை யெடுத்துத் தம் மதத்தையாண்டும் பரப்பிப் பல்லாயிரக்கணக்காகச் சனங்களைச் சேர்த்துக் கொண்டு அக்காலத்திருந்த ஆரியரை யெதிர்த் தனர். இப்பகைமை தென்னாட்டிலும் பரவிற்று. பரவவே தமிழருட் பலர் பௌத்தமதம் மேற்கொண்டு ஆரியரை யெதிர்ப்பதில் நோக்கமுற்றிருந்தனர்.

அக்காலத்தில் மறுபடியும் தமிழ்ப் புலவர்கள் தங்களாற் கூடிய மட்டில் வடசொற்களைத் தமது தமிழ் மொழியின்கண்ணே கலக்கவொட்டாது தடுத்தனர். முன்னரே தமிழிற் போந்து வேரூன்றி விட்ட வடசொற்களைத் தொலைப்பது அவர்கட்குப் பெருங் கஷ்டமாய் விட்டது. ஆதலின் அவர்கள் என் செய்ய வல்லர்?

முன்னரே வந்தனபோக, இனிமேலாதல் அப் பொல்லாத வடசொற்கள் தமிழின்கண் வாராதவாறு பாதுகாத்தல் வேண்டு மென்று சிறிதுகாலம் முயன்றனர்.

அவ்வாறே இவர்களது விடா முயற்சியாற் சிறிதுகாலம் வடசொற்கள் தமிழில் அதிகமாய் வந்து கலவா மலுமிருந்தன. இக்காலத்திலேதான் செந்தமிழ் கொடுந்தமிழ் எனத் தமிழ் இருபிரிவினதாகியியங்கப் புகுந்தது. செந்தமிழாவது புலவராயினார் பயிலுந்தமிழ் கொடுந்தமிழாவது புலவரல்லாத சாமானிய மக்கள் பயிலுந் தமிழ். இவற்றைக் குறித்துப் பிரிதோர் அமயத்திற் பேசுவோம்.

இனி எத் தணை நாள் மேன்மேலெழும் வெள் ளத்தைத் தடுத்துக் கொண்டிருத்தல் இயலும்? ஆதலாற் பௌத்தரது முயற்சியாலேற்பட்ட கரைகள் ஆரிய பாஷையின் அலைகளால் எற்றுண்டு அழிவனவாயின. பௌத்த சமயமுந் தலைதாழ்ந்தது.

இந்நிலைமையிற் சைனர் எழுந்தனர். அங்ஙனமெழுந்த சைனர் ஆரியரது ஆசாரங்களுட் பலவற்றை மேற்கொண் டனர்; அஃதன்றியும் வடமொழியின் கண் விசேஷ கௌரவமுடையராய் அதனைப் பெரிதும் பயில்வராயினர். வடமெழியின் பாகதங்களையும் அவற்றினிலக்கணங்களையும் நன் குணர்ந்து கொண்டனர். இத்தகைய சைனப் புலவர்கள் தமிழ்மொழியையும் அப்பியசிக்கப் புகுந்து, தமிழின் கண்ணே அளவிறந்து வடசொற்களை யேற்றினர்.

(செந்தமிழ்ச் செல்வி செப்டம்பர் 2011)